ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΛΑΝΙΑΡΕΣ ΚΟΤΕΣ

8/1/10

Συχνά έχουμε διαβάσει για τις μελέτες περί απελευθερώσεων θηραμάτων και τις δυσκολίες προσαρμογής των απελευθερωμένων. Η ιστορία των απελευθερώσεων μοιάζει με Οδύσσεια γεμάτη απογοητεύσεις και αποτυχίες.

Ας δούμε όμως το θέμα από την ανάποδη. Τι γίνεται όταν πουλιά εξημερωμένα επί χιλάδες χρόνια ξεφεύγουν από την αιχμαλωσία και μόνα τους, χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση, καταφέρνουν να "πιάσουν" στο φυσικό περιβάλλον και να ευδοκιμήσουν. Οχι μόνο να ευδοκιμήσουν αλλά να αγγίξουν τα όρια υπερπληθυσμού.

Η κοινή κότα είναι ένα τέτοιο παράδειγμα επιστροφής στη φύση!

Μεγάλοι, και ενοχλητικοί, πληθυσμοί αδέσποτων κοτόπουλων βασανίζουν την Χαβάη, Καλιφόρνια, Φλόριντα, Βερμούδα και Αυστραλία. Προερχόμενα από πρόγονους που ξέφυγαν, ή εγκαταλείφθηκαν, τα κοτόπουλα φτιάχνουν κοπάδια στο άγριο περιβάλλον. Προτιμούν δασωμένα μέρη που γειτνιάζουν με σπίτια, δηλαδή το περιαστικό περιβάλλον, όπου βρίσκουν την ποικιλία τροφής που προτιμά η κότα. Το άγριο κοπάδι μοιάζει σε δομή της σπιτικής ομάδας κοτόπουλων: ένας κυρίαρχος πετεινός με ένα χαρέμι από κότες και μερικά υποτακτικά αρσενικά.

Μετά από μερικές γενιές ελεύθερης ζωής τα κοτόπουλα αναπτύσσουν την δυνατότητα να πετάξουν αρκετά ώστε να κουρνιάζουν το βράδυ σε ψηλά δέντρα και να αποφεύγουν τους φυσικούς τους εχθρούς. Στις χώρες όπου έχουν αναπτυχθεί ελεύθεροι πληθυσμοί κοτόπουλων οι εχθροί είναι πολλοί: αλεπούδες, κουνάβια, αρπακτικά πτηνά, αδέσποτα σκυλιά και γάτες, αγριόχοιροι και άλλα ζώα.

Η αύξηση των πληθυσμών άγριων κοτόπουλων είναι προβληματική. Είναι άμεσα ανταγωνιστικά προς άλλα άγρια πουλιά, ενώ τα κακαρίσματα τους και το ακατάπαυστο λάλισμα των πετεινών αποτελούν σοβαρή ηχορύπανση σε κατοικημένες περιοχές. Η κυβέρνηση της Χαβάης δαπανά δεκάδες χιλιάδες δολλάρια κάθε χρόνο για την σύλληψη τους μετά από παράπονα κατοίκων.

Το ερώτημα που ανακύπτει είναι πως το κοτόπουλο, μετά από αιώνες ύπαρξης ως αποκλειστικά οικόσιτο πουλί, καταφέρνει να αναπτύξει δυνάμεις που του επιτρέπουν να επιβιώσει στη φύση ανάμεσα σε τόσους εχθρούς; Και πως τα σχετικά άγρια θηράματα, μετά από μια ή δύο γενιές σε αιχμαλωσία, αποδεικνύονται τόσο "πατάτες" όταν απελευθερώνονται, και μάλιστα με χίλια μύρια μέτρα εξοικείωσης και φροντίδα μετά την απελευθέρωση;

Ισως να μην υπάρχει μυστήριο, απλά η κότα αφήνεται στην τύχη της, χωρίς καμία μελέτη και στατιστική ανάλυση, και τελικά καταφέρνει να επιβιώσει και να δώσει βιώσιμους πληθυσμούς. Η φθορά των κοτόπουλων "δραπετών" ελάχιστα ενδιαφέρει τους μελετητές και δεν ξέρουμε πόσα πουλιά χάνονται. Η ουσία είναι ότι αρκετά κοτόπουλα επιβιώνουν για να αποδώσουν έναν βιώσιμο και μόνιμο πληθυσμό στις χώρες που έχουν το πρόβλημα. Τελικά φαίνεται ότι κάποτε αξίζει να παραμένουν μερικά πράγματα αμελέτητα!

Το θέμα είναι ενδιαφέρον και θα το ξαναδούμε.