ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΟΗΜΕΝΟΥΣ

15/3/14

Δεν υπάρχει πιο θλιβερό άτομο από τον μετανοημένο κυνηγό.

Οχι, δεν είναι η μετάνοια καθεαυτή που τον καθιστά θλιβερό υποκείμενο. Αλλού είναι το πρόβλημα.

Οταν κάποιος μου δηλώνει πρώην κυνηγός και νυν ζωόφιλος, δεν αντιδρώ. Η σιωπή μου λαμβάνεται ως αποδοχή, ως μια σιωπηρή συμμετοχή στην ενοχή του και εκεί αρχίζει η θλίψη.

Καθώς η αζήτητη εξομολόγηση συνεχίζει, και το έχω παρατηρήσει σε όλες σχεδόν αυτές τις συναντήσεις, ο συνομιλητής μου επιμένει να μου εξιστορεί τις εκατόμβες θηραμάτων που έπεσαν στο τουφέκι του.

"Θυμάμαι στο Γύθειο μια φορά, είχαμε πετύχει τα τρυγόνια, τα πετσοκόψαμε, είχα πάρει πάνω από 150 πουλιά". Το ύφος του μετανοημένου δείχνει ότι περιμένει κάποια κατανόηση. Το θλιβερό όν νομίζει ότι όλοι μας, αν βρισκόμασταν σην θέση του, με τα τρυγόνια να περνάνε κοπαδιαστά από το καρτέρι μας, αυτό θα κάναμε, θα σκοτώναμε μέχρι να εξαντληθούμε σωματικά ή να εξαντληθούν τα φυσίγγια μας.

ΟΧΙ ΡΕ ΜΕΤΑΝΟΗΜΕΝΕ! Δεν είμαστε όλοι "τιρέρ".

Tο κυνήγι δεν είναι "τίρο" δηλαδή σκοποβολή σε ζωντανούς στόχους. Και είναι άκρως προσβλητική η επιμονή των μετανοημένων να το βλέπει μόνο από αυτή την σκοπιά.

Για τους περισσότερους κυνηγούς το κυνήγι είναι μια πράξη αποκόμισης τροφής από τη φύση. Θεση ακατανόητη για τους μετανοημένους "τιρέρ" που τονίζουν ότι ποτέ δεν κυνηγούσαν για να φάνε. Το παράδοξο είναι ότι αν το έκαναν θα σκότωναν πολύ λιγότερο. Τα τέσσερα τρυγόνια είναι τροφή, τα τετρακόσα είναι ασυγχώρητη κατάχρηση.

Η συνολική μου τσάντα στα 50 χρόνια που κυνηγώ δεν φτάνει ούτε μέρος της τσάντας μιας ημέρας αυτών των "τιρερ" που αντιμετώπισαν το θήραμα σαν στόχο και όχι σαν τροφή, διότι αυτοί είναι "αριστοκράτες" που δεν το έκαναν για να φάνε. Το έκαναν για τίρο, τρομάρα τους!

Ενα κοινό στοιχείο που παρατηρώ στους μετανοημένους είναι η αποφυγή, που συχνά φτάνει στα όρια αποστροφής, προς την κυνηγετική κουζίνα. Μερικοί αισθάνονται αηδία προς το σκοτωμένο θήραμα και εξομολογούνται ότι απέφευγαν να το αγγίζουν. Τους είναι άγνωστη η απόλαυση ενός τραπεζιού με κυνήγι, ένα καλό κρασί και καλή παρέα.

Αυτοί πέρα από τον κομπασμό της τσάντας δεν αντιλαμβάνονται άλλη απόλαυση στο κυνήγι. Ξέρουμε όλοι σημερινούς "τιρέρ" και μελλοντικούς μετανοούντες που δεν μπορούν να καταλάβουν πως το ένα κουνέλι που μοιράζεται σαν καλομαγειρεμένο στιφάδο μεταξύ έξη ατόμων μπορεί να δώσει ικανοποίηση, όταν αυτοί δεν ικανοποιούνται ούτε με πενήντα στη τσάντα. Αλλωστε αυτοί δεν τρώνε. Εχω παρατηρήσει ότι οι περισσότεροι ούτε γελάνε. Ειρωνεύονται, κοροϊδεύουν αλλά δεν γελάνε με την ψυχή τους. Είναι συνέχεια στη τσίτα για να αναμετρηθούν και να κομπάσουν για νούμερα και τελικά να καταλήξουν μετανοημένα νούμερα στο μέλλον.